► Όταν η λέξη τελειώνει σε ένα από τα λεγόμενα “σκληρά σύμφωνα” (ç, k, p ή t), πριν απ’ το οποίο υπάρχει φωνήεν και παίρνει οποιαδήποτε κατάληξη ξεκινά από φωνήεν (όπως για παράδειγμα γενική, δοτική, αιτιατική κ.ά), είναι δυνατόν το τελευταίο αυτό σύμφωνο να αλλάξει:

Το “ç”, μετατρέπεται σε “c”: ağaç – ağaca, çekiç – çekicin, ilaç – ilacım
Το “k”, μετατρέπεται σε “ğ”: sokak – sokağımız, ekmek – emkeğin, bardak – bardağa
Το “p”, μετατρέπεται σε “b”: dolap – dolabı, çorap – çorabın, şarap – şaraba
Το “t”, μετατρέπεται σε “d”: adet – adedi, ağıt – ağıdı, kanat – kanadı

Στον γραπτό λόγο, στα κύρια ονόματα, ο κανόνας αυτός δεν εφαρμόζεται (αλλά εφαρμόζεται στον προφορικό λόγο). Έτσι γράφουμε: Zeynep’in αλλά διαβάζουμε “Zeynebin”.
Δυστυχώς είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις στην τουρκική γραμματική που δεν υπάρχει γενικός κανόνας για το σε ποιες λέξεις γίνεται αυτή η αλλαγή και σε ποιες όχι.
Υπάρχει περίπτωση να έχουμε αλλαγή του τελικού συμφώνου ακόμα κι αν το προηγούμενό του γράμμα είναι σύμφωνο:
kalp – kalbin
harç – harc
art – arda

Υποπερίπτωση είναι όταν η λέξη λήγει σε –nk, όπου αυτό μετατρέπεται σε -ng:
renk – rengi
kepenk – kepengi
ahenk – ahenge

Οι λέξεις που λήγουν σε -nk είναι οι ακόλουθες: ahenk, cenk, cönk, çelenk, çenk, dank, denk, dink, filenk, fiyonk, frank, gonk, hevenk, kepenk, külünk, künk, mihenk, mühresenk, mürdesenk, ornitorenk, pelesenk, persenk, pezevenk, renk.
Συνήθως (αλλά όχι πάντα) οι μονοσύλλαβες λέξεις δεν αλλάζουν:
iç – içiniz
çöp – çöpü
tek – teki
όμως:
çok – çoğu
kap – kabımız
gök – göğe
Συνήθως (αλλά όχι πάντα) οι ξένης προέλευσης λέξεις δεν αλλάζουν:
devlet – devleti
cumhuriyet – cumhuriyetimiz
hukuk – hukuku