Λέγονται επίσης και im ή işaret sıfatları. Απαντούν στην ερώτηση “ποιος;”. Δεν παίρνουν επιθήματα (π.χ. πληθυντικό αριθμό ή πτώσεις).
bu ağaç – αυτό το δέντρο
şu araba – εκείνο το αυτοκίνητο
o kitap – εκείνο το βιβλίο
diğer öğrenci – ο άλλος μαθητής
işte evimiz – να το σπίτι μας
Το bu χρησιμοποιείται για αντικείμενα που είναι κοντά. Το şu χρησιμοποιείται για αντικείμενα που είναι λίγο μακριά. Το o χρησιμοποιείται για αντικείμενα που είναι πιο μακριά. Δεν υπάρχουν κανόνες ακριβείας σχετικά με το ποια λέξη πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάθε φορά. Έτσι συχνά μπορεί το ένα δεικτικό επίθετο να πάρει τη θέση του άλλου.
Υπάρχει μια ακόμη διαφορά ανάμεσα στο bu και στο şu:
- Το bu χρησιμοποιείται για παρελθοντικά θέματα.
- Το şu χρησιμοποιείται για μελλοντικά θέματα.
Τα δεικτικά επίθετα χρησιμοποιούνται επίσης για να δώσουμε έμφαση:
nerede kaldı, o eski günler – πού είναι, εκείνες οι παλιές οι μέρες
Μερικά δεικτικά επίθετα είναι τα: bu, şu, o, işte, öteki, beriki, öbür, böyle, şöyle, öyle.
Δεν πρέπει να συγχέουμε τα δεικτικά επίθετα (συνοδεύονται από ουσιαστικά) με τις δεικτικές αντωνυμίες (δεν συνοδεύονται από ουσιαστικά). Προσοχή θέλει και η στίξη:
bu okul, değil – δεν είναι αυτό το σχολείο (δεικτικό επίθετο)
bu, okul değil – αυτό, δεν είναι σχολείο (δεικτική αντωνυμία)